1945 yılında Sorbon Üniversitesine bağlı olarak Doğu Dilleri ve Uygarlıkları Ulusal Enstitüsü kurulur. Bu kürsünün başkanlığına Celadet Bedirhan ile Kürtçe Gramer kitabını yazan Roger Lescot getirilir. Roger Lescot’nun 1946 yılında Şam’a görevli olarak gidişinden sonra, Kürdoloji Kürsüsü Başkanlığına Kâmuran Bedirhan getirilir. Ve bu enstitüsü, bölücülük faaliyetlerinde önemli bir karargah hüviyetine bürünür.
FRANSA’DA 50 ETNİK UNSUR!
Fransız yazarı Jean Finot’nun ‘ilk akla gelenler diye saydığı’ 50’den fazla etnik unsurdan oluşan Fransa, Kürt Enstitüsü ile bölücülük çalışmalarını destekler (Batı İdeolojisi, Irkçılık ve Ulusal Kimlik Sorunumuz, Taner Timur, Yapıt, Haziran-Temmuz 1984 s. 5 s. 25). Aynı Fransa, Cezayir birliğine karşı da Berberi Enstitüsü ile bölücülere lojistik destek sağlar (Ortadoğu Denkleminde Türkler Kürtler Araplar Yahudiler, Mustafa Özcan, Marifet y., İstanbul 1994 s. 260).
1947 yılında Fransa’ya yerleşen Kamuran Bedirhan, burada Sorbon Üniversitesi Yaşayan Doğu Dilleri Bölümünde Kürtçe dersler vermeye başlar. Kürtçülük çalışmalarının uluslararası arenada tanıtımında etkili olur (Hoybun Örgütü ve Ağrı Ayaklanması, Rohat Alakom, Avesta y., İstanbul 1998, s. 33-58-100-103). Kamuran Bedirhan’ın 1970 yılında emekliye ayrılmasından sonra, onun görevini öğrencisi Joyce Blau üstlenir (Kürdoloji Biliminin 200 Yıllık Geçmişi (1787-1987), Rohat Deng y., İstanbul 1991 s. 54). Kamuran Bedirhan 1978 yılında vefat eder (Devletler ve Hanedanlar, Yılmaz Öztuna, Türkiye (1074-1990), c. II, Kültür Bakanlığı y., Ankara 1996, s. 516).
ETNİK KİMLİKTEN ÖNCESİ
Bugünkü anlamda milliyet, Fransız ihtilaliyle ortaya çıkan bir kavram. Etnik farklılık kavramı bizde, Batı etkisiyle gelişmiştir. Osmanlı’da Türk, köylü demek, tarımsal üretici demektir. Etnik kökeni ne olursa olsun yalnızca kentliler Osmanlıdır. Kırdakiler, düzlük yerdekiler Türk, dağdakiler Kürt, göçerler Türkmen, belli yerlerde gezenler Yörük, çöl insanları, kervancılar Araptır. “Bir anlamda bu kavramlar Osmanlı’ya göre mesleki toplulukları” tanımlar (Selahattin Erhan: Batılı Bakış Anadolu’daki Uyumu Açıklayamaz, Doğan Duyar, Aydınlık, 20 Mayıs 1995, s. 413, s. 12-13).

APO DİYOR Kİ:
“TÜRKLÜĞE DAYANMAKTAN BAŞKA ÇARENİN KALMADIĞI YILLAR”

Osmanlı devleti yıkıldığında, elimizde kalan topraklar üzerinde imparatorluğun yeniden ihyası mümkün değildi. Bu topraklarda inşa edilen devlet, dönemin özelliğini taşıyacak şekilde, ister istemez ulus devlet olacaktı. Cumhuriyeti kuranların gördüğü, bu olguyu görmekti. Bazı siyasal İslamcı aydınların bugün hâlâ görmediğini Apo bile görmüştür. Şimdi şu satırları okuyalım, Abdullah Öcalan ne diyor: “İmparatorluğun dağıldığı, artık Türklüğe dayanmaktan başka çarenin kalmadığı yıllardı. Dolayısıyla (Mustafa Kemal’in) aşırı bir milliyetçi olması kaçınılmazdı. Bunu paşa tarzı yapacaktı. En üst düzeye dayanarak yapacaktı. Rütbesinin gereği bu. Milliyetçiliği de öyledir, dönemi gereğidir.” (Öcalan ve Burkay’la Kürt Sorunu, Oral Çalışlar, Pencere y., İstanbul 1993, s. 69).

KÜRTÇE YAYIN TALEBİNİN AMACI: HUKUKİ TESCİL

Herkesin kendi ana dilinde eğitim yapması, başlangıç itibariyle hoş bir düşünce gibi görünebilir. Fakat bunun nasıl gerçekleştirileceği sorusu, kolay cevaplanacak bir soru değildir. Bu konuda Batı ülkelerinin vardıkları, müspet bir sonuç da yoktur. Üstelik siyasi Kürtçülerin, dil ve gramer problemleri konusundaki arayışları sonuçlanmamışken, olur veya olmaz diye oltaya takılmanın anlamı yoktur.
Irak hükümeti, ülkesi içindeki Kürtlere kendi dilinde eğitim ve yayın hürriyeti hatta otonomi verdiği halde Barzani’nin (ve bilahare Talabani’nin) Irak’tan bağımsızlık talepleri bitmemiştir (Musul Meselesi ve Irak Türkleri, Kadir Mısıroğlu, Sebil y., İstanbul 1994, s. 167). Önce İngiliz, şimdi de Amerikan sponsorluğunda ayrılıkçı taleplerini sürdürüyorlar. Aynı durum, İspanya’da bugün siyasi Kürtçülerin taleplerinden daha fazlası kendilerine verilmesine rağmen, Bask milliyetçileri tarafından istenmektedir.
Kürtçe eğitim talebinde bulunan siyasi Kürtçüler, taleplerinde ciddi değildirler. Bu talepte bulunanlar, öncelikle kendi aralarındaki bütün yazışmaları ve konuşmaları, kendi dillerinde yapmalıdırlar. Dahası Kürtçe gazete, dergi yayınlamak serbest olduğu halde, Kürtçe dergilerin okunmadığı bizzat Kürtçüler tarafından itiraf edilmiştir. 1998 yılında Mezopotamya Kültür Merkezinde Kürdistan gazetesinin 100. yıldönümü münasebetiyle düzenlenen Kürt Gazeteciliğinin Genel Durumu başlıklı forum düzenlenir. Forumda konuşanlardan Fehim Işık, ‘Kürtçe yayınlanan dergilerin okunmadığını’ söyler (Kürt Basın Geleceği Onurluca Sürdürülecek, Ülkede Gündem, 27 Nisan 1998

KÜRT DİLLERİNİN PROBLEMLERİ

Aşağıdaki görüşler, Murad Ciwan’ın Kürtçe Dilbilgisi adlı eserinin önsözünden alınmıştır. “Kürtçe eğitim ve Kürtçe yayına geçelim geçmeyelim” tartışmalarının sürdüğü bir dönemde, dilin durumu hakkında faydalı gözlemler sunmaktadır. “... halkımız yasaklama, baskı ve asimilasyonun gazabına uğradığı için, dilimiz yeterli çağdaş gelişmeyi sağlayamamış, yazılı edebiyatta tüm Kürtlerin gereksinimini karşılayacak, tümü tarafından rahatlıkla anlaşılıp kullanılabilecek ortak bir yazı dili oluşmamıştır.” “Tüm olanak ve gelişmelere rağmen, söz konusu ülkelerde farklı yörelerde günlük yaşamda insanlar halen farklı lehçeler kullanmaktadırlar. Ancak süreç içinde bu lehçe ve ağızlar, egemen yazı dili haline gelen lehçenin ya da diğer lehçelerin ‘asimilasyonu’na uğradıklarından, birbirlerine daha da yakınlaşmış, aralarındaki farklılıklar önemli oranda kapanmıştır.” Murad Ciwan’ın internet ortamından aldığımız bu görüşlerini inceledikten sonra şu karara varıyoruz: Yüce Allah, insanları birbirini tanımak ve sevmek için farklı dillerde ve renklerde yaratmıştır. Bu süreçte altını çizeceğimiz birinci husus, Güneydoğuda tek bir dil konuşulmadığına işaret etmektir. Yani Avrupa’nın emrettiği gibi, eğitime ve yayına geçiverilecek tek bir dil oluşumu yoktur. Lehçe ayrımı sınırlarının ötesinde dil olarak ifade edilebilecek ana dil öbekleri ile karşı karşıyayız. Yerel bir dili veya lehçeyi seçerek, diğer unsurlara da yayın veya eğitim dili olarak dayatmaksa, insan haklarıyla bağdaşır bir şey değildir.