Kasım 2008

Ö T E S İ

 

19.03.2024 



Ünlem !

 
Asuman Özdemir

Sermayeye kurban gittin…


Halen duruyor mu yerinde bilmiyorum ama şimdi Sultanahmet meydanında, tarihî Bizans sarayının duvarları dibindeki çay bahçesinde, bir ikindi saatinde olmak vardı. Sohbet muhabbet, dedikodu, kahkaha derken gölgesinde oturduğumuz ağaçların dallarındaki silme dolu serçeler cıvıltıları ile bize katılmalıydı. Hiç az olmazdık. Adres belliydi. Ya gazetedeyiz ya da orada…

Gelen geçen, bizi yerimizde bulamayan şıp diye yanımıza damlardı. Yarım saatlik çay molası bir anda en az üç saat oluverirdi.
Ya da, ben koşturarak Sirkeci’de vapura binmeye çalışırken, inenlerin kalabalığının içinde karşılaşırdık. İki cümle, bir selâm vapura atlar, açığa oturup çayımı söylerken karşımda birisi ya da birileri bana gülümseyerek selâm veriyor. İçimizde birbirimizle karşılaşmanın verdiği sevinçle gene aynı terane sohbet muhabbet, çay kahkaha geçerdik Üsküdar’a…
Veya Bâbıâli yokuşunu Sirkeci’den Türk Ocağı’nın köşesine kadar tırmanır yahut tam tersi olur aşağıya yürürdük. Sağa sola selâm vermekten, her rastladığımızla iki dakika olsun ayaküstü konuşmaktan benim için hiç bitmeyen o yolda ise tartışır, fikir alış verişinde bulunur, eski anıları anlatırdık. Ben her seferinde ille de taksiye binelim yahut tramvay ile gidelim diye söylenirdim. Karşılığında sağlıklı yaşamak için yürüyüşün faydaları üzerine iki saat nasihat dinlerdim. İyi de milletin on dakikada çıktığı yokuşu biz meşhur inkıtalarımız yüzünden bir saatte çıkıyorduk. Bunun yazın öğlen sıcağı, kışın ise yağmuru çamuru vardı. Bahar yağmurlarında ise toprak mis gibi kokardı. O zaman fark ederdik o güzelliği ayaklarımızla çiğnediğimizi ve durur derin derin toprağın kokusunu içimize çekerdik. Ruhumuzu bir sevinç kaplar, sanki bir anda on yaş gençleşirdik. Bu sefer adımlarımızı yavaşlatır öyle yürürdük. Her seferinde Allahın rahmetinin üstüne yağması için türbesinin açık yapılmasını vasiyet eden ve türbe çatısı açık olan tek padişah Sultan II. Murat’ı rahmetle anardık…
Biz böyle her yer de her zaman karşılaşan kocaman bir gruptuk. Kimimiz senden büyük kimimiz senden küçük. Hatta yirmi otuz yaş büyük veya küçükler vardı. Ama her zaman başımızda sen vardın. Arkadaştın, kardeştin, ağabeydin, dosttun, patrondun…
Ölüm… Hepimiz için kaçınılmaz son… Hayatın içinde koştururken her zaman ayaklarımızla çiğnediğimiz, ama bizi er geç koynuna alıp saklayacak olan ise toprak… Yalan ve yılan dolu hayatın tek gerçeği budur. Ölüm nerde ve nasıl gelecek hiç birimiz bilmiyoruz. Ya ev de huzur ile yatakta, ya dağ başında şehit düşerek, ya benim gibi tahmini bir tarihi bilip başını eğip bekleyerek, ya da aniden hiç beklenmedik bir an da bir trafik kazasında… “ Bir namazlık saltanatımız olacak o musalla taşında…”
Yazı hayatıma verdiğim mecburî arayı bu yazıyla bitirmemeliydim. Yine biz hep beraber olmalıydık. Gazetede güle oynaya hatta arada bir tartışarak çalışmalıydık. Hep omuz omuza, yan yana ayrılmaz, ayrılamaz iki dost, iki arkadaş, iki kardeş olarak mücadele etmeliydik bu yalan ve yılan dolu hayatla… Ben hep bu hayallerle aylarca yaşadım. Sen beni hiç yalnız bırakmadın. Her zaman bana inandın ve güvendin… Ama ben seni toprağın kucağına emanet edip saklamaya gelemedim. İzin vermediler… “Kaldıramazsın sen, çok zayıfsın, eskisi gibi değilsin artık” dediler… Bağışla beni Kemal Bey… Haberini aldığım andan beri aklımdan hiç çıkmadığın gibi her yağmur yağdığında camı açıp toprağın kokusunu dinliyorum. Geçen gün pencerenin önüne senin hatırana Özcan Beyimle bir çınar fidanı diktik. Allah bize ömür verdiğince her fidan dikme mevsiminde senin adına bir fidan dikeceğiz… Özcan Beyim sık sık gazeteye gidiyor, çocukları yalnız bırakmıyor. Malum nedenden ben gidemiyorum. Daha doğrusu evden hiç çıkamıyorum. Hep istirahat ediyorum ve bekliyorum. Sen hep ne derdin? “Bizim sermayemiz beklemek ve yürümek, servetimiz ise namus ve şerefimizdir.”
Yandığım da bu ya… Sermayeye kurban gittin… Yürürken… Bir an geldi… O an… Senin için bu dünyanın sonu oldu…

Nur için de yat…
Seni şimdiden çok özledim daha çoook özleyeceğim…


ufuk@ufukotesi.com

Bu yazı toplam 17558 defa okunmuştur.

Ufuk Ötesi Gazetesi'nde yayınlanan yazı, haber ve fotoğraflar kaynak gösterilerek iktibas edilebilir.

UFUK ÖTESİ.COM

BU YAZIYI TAVSİYE EDİN

Adınız  Soyadınız

E-posta adresiniz
Arkadaşınızın e-posta adresi

 

Yazdır  - Sayfanın Başına Dön 

 

 Sayı :79

 KÜNYE
 
 ARŞİV
 
 ABONELİK
 
 REKLAM
 
 
  YAZARLAR
 Ali Arif Esatgil
Bayrak gibi yaşamak...
 Alptekin Cevherli
En zor yazım…
 Doç. Dr. Fethi Gedikli
Şimşek gibi çakıp geçen ülkücü
 Dr. Yusuf Gedikli
Sevgili Kemalciğim, candaşım, kardaşım, arkadaşım…
 Kemal Çapraz
Son söz...
 Olcay Yazıcı
Asil Neslin Son Temsilcisi: Kemâl Çapraz
 Bayram Akcan
“BOZKURT” Kemal ÇAPRAZ
 Aydil Erol
Bu çapraz, kimin çaprazı?!!
 Şahin Zenginal
Sensiz hayat zor olacak
 Ünal  Bolat
Sevdiğini Türk için seven Alperen
 Hayri Ataş
“YA BÖYLE ÖLÜM DEĞİL Mİ ERKEN”
 Mehmet Türker
Türk Dünyasının dervişi
 Mehmet Nuri Yardım
Kemal Çapraz diye bir kahraman
 Prof Dr. Ali Osman Özcan
Ufuk Ötesinde Çapraz Ateş
 Orhan Seyfi Şirin
Çapraz doğuştan ‘Reis’ti
 Rasim Ekşi
Kardeşim Kemal’in Vasiyeti
 Dr. Orhan  Gedikli
Sevgili Kemal Kardeşimin Ardından
 Özdemir Özsoy
Seni unutamayız
 Dr. Ünal Metin
“Ufuk Ötesi” yaşıyor
 Aybars Fırat
Kastamonu Beyefendisi
 Süleyman Özkonuk
Öteki Ufuk
 Zeki Hacı ibrahimoğlu
30 yıllık dostumdu
 Coşkun Çokyiğit
Kemal Çapraz “Tek Ağaç”lardandı
 Baki Günay
Kırım Meclisinde Kemal Çapraz sesleri
 Ahmet Tüzün
İz Bırakan
 Cem  Sökmen
Metropoldeki dâvâ adamı: Kemal Çapraz
 Hüseyin Özbek
Kemal Bey
 Asuman Özdemir
Sermayeye kurban gittin…
           
       
 
   

Karahan 2002